مقالاتی که اخیرا در مجله Science به چاپ رسیده­اند[1]،[2]. به نکات غیر عادی بسیاری درباره شیوع nCoV-2019 اشاره کرده­اند. شواهد نشان می­دهد که تعداد زیادی از مبتلایان (حدود 30 درصد از موارد گزارش شده) از مناطقی هستند که هیچ گونه ارتباطی با بازار غذاهای دریایی و گوشت ووهان[3] نداشته­اند و شمار این افراد به طور پیوسته رو به افزایش است. آنالیز تبارزائی توالی nCov-2019 نیز نشان دهنده اختلاف ناچیز در توالی ژنگانی آن است که به دلیل نرخ جهش پایین آن است. این همان چیزی هست که از یک کشت خالص می­توان انتظار داشت. این حقیقت در کنار داده­های اپیدمیولوژیکی نشان دهنده عدم انتقال انسان به انسان یا کم بودن آن تاکنون است (به عنوان مثال به آخرین گزارش دپارتمان بهداشت استرالیا مراجعه شود[4]). در هر صورت داده­های فعلی پیشنهاد می­کند که نرخ انتقال انسان به انسان به شکل غیر متعارفی کم است و ممکن است به علت لزوم مجاورت با دُز بالای ویروس باشد که در یک ناحیه خیلی نزدیک پراکنده شده است. کشندگی یا نرخ مرگ و میر ناشی از این بیماری اپیدمیک در افراد مسن با بیماری­های زمینه­ای رو به افزایش است. تخمین­ها در مقیاس جهانی نرخ مرگ و میر 3 درصد افراد مبتلا به این بیماری را نشان می­دهد. توضیح متداولی که برای اپیدمی جدید nCoV-2019 ارائه شده است که می­گوید ویروس از خفاش به انسان منتقل شده و سپس از انسان به انسان شیوع پیدا کرده است، به میزان بسیار زیادی با داده­های فعلی ارائه شده در تضاد است.
با کنار هم قرار دادن همه واقعیات در دسترس نمی­توان این موضوع را نیز رد کرد که این اپیدمی به دلیل بروز عامل ویروسی در استان ووهان و مناطق اطراف آن ایجاد شده است. این موضوع هم­راستای نگاه دگراندیشانه Hoyle و Wickramasinghe به پاندمی ویروسی است که سال­ها پیش در 1978 پیشنهاد شده است. این مفهوم با تئوری زیست شناسی کیهانی نیز انطباق دارد که اخیرا شواهد رو به رشدی از آن ارائه شده است[5]،[6]. در این تئوری یک ورودی پراکنده شده از باکتری­ها و ویروس­های کیهانی متصور است که پتانسیل میانکنش با اشکال درحال تکامل زندگی میان ستاره­ای را دارند.
در مورد پاندمی کروناویروس فعلی، اشاره به یک حادثه استثنایی سقوط شهاب سنگ، که در 11 اکتبر 2019 بر فراز شهر سونجیان[7] در استان جیلین[8] در شمال شرقی چین مشاهده شده است، می­تواند جالب توجه باشد. فکر کردن درباره اینکه این حادثه نقشی کلیدی در آنچه در چین اتفاق افتاده، داشته است، می­تواند اغوا کننده باشد. اگر یک شهاب سنگ کربنی که حامل یک محموله ویروسی/باکتری است با سرعت بالا (حدود 30 کیلومتر بر ثانیه) وارد مزوسفر[9] و استراتوسفر[10] شود و هسته داخلی آن از سوختگی جان سالم به در ببرد، می­تواند در استراتوسفر و تروپوسفر[11] زمین پراکنده شود. مدت زمان مورد نیاز برای سقوط از اتمسفر برای ذراتی با اندازه 1-10 میکرومتر می­تواند از چند ماه تا یک سال متغیر باشد (بر اساس محاسبات ساده). با توجه به اینکه پراکندگی ذرات بر روی سطح زمین وابسته به شرایط آب و هوایی و بارش می­باشد، فرود ذرات بر روی سطح زمین با توجه به زمان و مکان در نقاط مختلف متفاوت خواهد بود. تا کنون این نامتناقض­ترین تفسیر از چیزی هست که درباره کروناویروس جدید بین نوامبر 2019 تا کنون (3 فوریه 2020) اتفاق افتاده است. به دنبال فرود آمدن اولین ذرات عفونی در یک ناحیه متمرکز کوچک (به عنوان مثال ووهان در استان هوبی چین) ذراتی که در یک ناحیه وسیع­تر در تروپوسفر پراکنده شده بودند به صورت نامنظم و در یک بازه زمانی طولانی­تر (که می­تواند یک تا دو سال طول بکشد) بر روی سطح زمین ته نشین خواهند شد. این موضوع همچنین با بسیاری از سویه­های جدید ویروسی مثل آنفلوانزا که طی سالیان اخیر ظهور کرده­اند نیز انطباق دارد.
ارتباط احتمالی میان لکه­های خورشیدی و پاندمی­ها طی سالیان بسیاری بحث شده است و ارزش یک یادداشت کوچک را دارد. در چرخه خورشیدی فعلی (حدفاصل بین چرخه­های 25 و 26) آخرین ماه 2019 دارای بیشترین روزهای بدون لکه خورشیدی در 100 سال اخیر بوده است. کاهش لکه­های خورشیدی با کاهشی در میدان مغناطیسی بین سیاره­ای در نزدیکی زمین همبستگی دارد، که این موضوع باعث ورود پرتوهای کیهانی کهکشانی (Galactic Cosmic Ray) و ویروس­ها و باکتری­های باردار الکتریکی به زمین می­شود. اثر جهش زایی پرتوهای کیهانی کهکشانی می­تواند باعث تغییرات ژنتیکی در ویروس­هایی شود که از قبل در جو زمین در حال چرخش هستند، اما باعث افزایش ورود ذرات عفونی رها شذه ناشی از انفجارهای شهاب سنگ­هایی که اطراف زمین در حال چرخش هستند، نیز می­شود.
انتظار می­رود که الگوی انتشار فزاینده کروناویروس جدید (nCoV) به طور غالب توسط حادثه اولیه هدایت شود تا زمانی که مشاهدۀ سطح بالایی از سرایت انسان به انسان در ویروس، تحت این شرایط تبدیل به یک ویروس اندمیک شود.
این مقاله ترجمه ای است از:
Comments on the Origin and Spread of the 2019 Coronavirus. N Chandra Wickramasinghe, Edward J Steele, Reginald M Gorczynski, Robert Temple, Gensuke Tokoro, Jiangwen Qu, Daryl H Wallis, and Brig Klyce. Virol Curr Res, Volume 4: 1, 2020



[1] doi.org/10.1016/S0140-6736(20)30183-5


[2] doi:10.1126/science.abb0611


[3] Wuhan


[4] https://www1.health.gov.au/internet/main/publishing.nsf/ Content/ohp-2019-nCoV-areas.htm


[5] doi.org/10.1016/j.pbiomolbio.2018.03.004


[6] doi: 10.1016/j.pbiomolbio.2019.08.010


[7] Sonjyan


[8] Jilin


[9]  میان سپهر (Mesosphere) سومین لایه تشکیل دهنده جو زمین است که از ارتفاع حدود ۵۰ تا 85 کیلومتر امتداد داشته و سردترین لایه می­باشد (م.). 


[10] پوشین سپهر (Stratosphere) دومین لایه اتمسفر که از ارتفاع 15 تا 50 کیلومتری امتداد داشته و دارای دمای ثابت می­باشد (م.). 


[11] ورد سپهر (Troposphere) اولین لایه اتمسفر که تا ارتفاع 15 کیلومتری امتداد دارد.